ΚΕΙΜΕΝΑ & ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Από το 1975 και για μια τουλάχιστον δεκαετία η ελληνική φωτογραφία παραμένει ανθρωποκεντρική και προσκολλημένη στην καθαρή (straight) απεικόνιση. Ο Γιώργος Δεπόλλας ξεκινά ένα μοναχικό ταξίδι στην ελληνική ύπαιθρο φωτογραφίζοντας τους ανθρώπους που συναντά στο δρόμο του. Η σειρά αυτών των φωτογραφιών η οποία εμπνέεται από βαθύ ανθρωπισμό και ενδιαφέρον για τις συνθήκες ζωής αυτών των ανθρώπων, είναι το πρώτο ίσως δείγμα ενός νέου δρόμου που ανοίγεται για τη φωτογραφία διαμορφώνοντας αυτό που ο Γιάννης Σταθάτος αποκαλεί Νέα Ελληνικής Φωτογραφία.

13 παράξενοι θάνατοι

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΝΕΚΡΟΦΑΝΕΙΑ

Τα τελευταία χρόνια έρχονται στην επιφάνεια της δημοσιότητας όλο και περισσότερα άγνωστα ντοκουμέντα που κεντρίζουν την κατεστημένη γνώση και το πολιτικό ένστικτο: κείμενα, χειρόγραφα, φωτογραφίες. Τα ντοκουμέντα αυτά, συχνά ελλιπή και αμφιλεγόμενα, σπάνια καθιστούν το παιχνίδι της εξουσίας περισσότερο ευανάγνωστο, ενώ η σημασιολόγησή τους από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, με βάση την εκάστοτε τρέχουσα επικαιρότητα και τις πάντοτε εύθραυστες πολιτικές συγκυρίες, συχνά περιπλέκει περισσότερο τα πράγματα παρά τα αποσαφηνίζει.

Το φανταστικό και το πραγματικό, το κατασκευασμένο και το φυσικό, Το προσωπικό και το κοινωνικό, η φωτογραφία “καθρέφτης” και η φωτογραφία “παράθυρο”, είναι όροι που παρ’ ότι προσδιορίζουν δύο διαμετρικά αντίθετες προσεγγίσεις στη φωτογραφία, δεν φτάνουν να την διχάσουν αλλά και ούτε μπορούν να την εξηγήσουν.

Μέσα στη δεκαετία του 30 η φωτογραφία γνώρισε μία από τις λαμπρές στιγμές της ιστορίας της. ‘Ήταν τότε που πρωτοκυκλοφόρησαν στην Ευρώπη και στην Αμερική τα μεγάλα εβδομαδιαία εικονογραφημένα περιοδικά δίνοντας στη φωτογραφία το μεγαλύτερο μέρος της ύλης τους.

Η γέννηση του ασύλου μέσα στο οποίο η ψυχική νόσος απομονώθηκε από την κοινωνία ανάγεται, κατά τον Michel Foucault, στην πρακτική μαζικού εγκλεισμού των πλανώμενων απόκληρων (άεργων, ζητιάνων, ανάπηρων, συφιλιδικών, επιληπτικών, έκφυλων) στο Γενικό Νοσοκομείο που ιδρύθηκε στο Παρίσι το 1655.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια:
Με τον όρο σύγχρονη ελληνική φωτογραφία εννοείται η πορεία και η εξέλιξη της φωτογραφικής τέχνης στον ελληνικό χώρο από το 1980 και εντεύθεν, ημερομηνία που θεωρείται ορόσημο τόσο για τη δημιουργία ανάλογου θεσμικού πλαισίου, όσο και για το εννοιολογικό πλαίσιο που χτίστηκε για την τέχνη στην ατομική και στην ειδησεογραφική της εκδοχή

Η καινούργια δουλειά του Γιώργου Δεπόλλα με τίτλο Inlook που παρουσιάστηκε τον Δεκέμβριο του 2003 στο Φωτογραφικό Κέντρο Αθηνών φαίνεται εκ πρώτης ιδιαίτερα παράδοξη, ακόμη και για κάποιον που γνωρίζει το έργο του φωτογράφου, έργο συχνά διανθισμένο με κριτική διάθεση και μια προσωπική αίσθηση χιούμορ. To δελτίο τύπου που διανεμήθηκε περιέπλεξε κάπως τα πράγματα, αναφέροντας πως η έκθεση κινείται σε δυο κατευθύνσεις: μια που καταπιάνεται με τις «ιδιαιτερότητες, τα προτερήματα και τις αξίες» της ελληνικής φυλής και μια που αφορά στις «απόψεις, συσχετισμούς και επιβολές» που κυριαρχούν στο χώρο της σύγχρονης τέχνης.

Δημοσίευση: 02 Mar 2015

Την Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015, όσοι βρέθηκαν στο Βόλο είχαν την ευκαιρία να βιώσουν μια τέτοια επαφή με τον Γιώργο Δεπόλλα, ο οποίος παρουσίασε την πενηντάχρονη σχεδόν πορεία του στον φωτογραφικό χώρο, μέσα από φωτογραφίες διαφορετικών ενοτήτων του έργου του, ως προσκεκλημένος της Φωτογραφικής Λέσχης. 

Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η παρακάτω συνέντευξη, την οποία ο φωτογράφος μας παραχώρησε γραπτά πριν την ομιλία του, δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να μεταδώσει την ατμόσφαιρα που υπήρχε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πολιτιστικού Κέντρου Νέας Ιωνίας, όπου η έντονη φυσική παρουσία του Γιώργου Δεπόλλα, ο χειμαρρώδης λόγος του, το χιούμορ, η βαθιά, προσωπική σχέση του με το φωτογραφία, αλλά και η στάση του απέναντι στη ζωή, ενθουσίασαν το κοινό.
Γιώργος Δεπόλλας

ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Είχα πάντοτε μια ιδιαίτερη αίσθηση γι’ αυτούς τους μοναχικούς ηλικιωμένους άντρες, που στέκονται στραμμένοι στη θάλασσα, σκεφτικοί, κοιτάζοντας στο πουθενά. Υποθέτω πως αυτό έχει να κάνει με την ιδέα μιας «ερωτικής» σχέσης που έχουν ορισμένοι με τη θάλασσα, με την ιδέα της παραίτησης, της απομόνωσης, μια οριακή ψυχολογική κατάσταση παράδοσης κάτι σαν τέλος

Αλεξάνδρα Μόσχοβη

H (ΑΝ)ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ

Στο λυκαυγές του εικοστού πρώτου αιώνα, παρακολουθώντας την παγκόσμια περιοδεία των αναδρομικών εκθέσεων του Andreas Gursky και της Nan Goldin, του Μartin Parr και της Sam Taylor Wood, διαπιστώνουμε πως η φωτογραφία πρωτοστατεί στη διεθνή σκηνή της σύγχρονης τέχνης. Το ότι η φωτογραφία ανελίχθηκε από το καλλιτεχνικό περιθώριο και από φτωχός συγγενής των εικαστικών τεχνών εξελίχθηκε σήμερα σε κυρίαρχο μέσο στις αγοραστικές λίστες των μεγαλύτερων μουσείων και των σημαντικότερων γκαλερί του δυτικού κόσμου, είναι πραγματικότητα που δεν διαμορφώθηκε εν μια νυκτί.

Ο Καλλιτέχνης και το Αριστούργημά του

ΣΟΥΡΕΜΠΑΖΑ

Η φωτογραφία αμφισβητήθηκε ως τέχνη το μεγαλύτερο διάστημα της ιστορικής διαδρομής της. Λιγότερο συχνά αμφισβήτησε η ίδια την τέχνη ή τον εαυτό της. Ο Γιώργος Δεπόλλας, σεσημασμένος φωτογραφικός φαρσέρ, στη σειρά Inlook (2003) καυτηρίασε, με αφετηρία τη διεθνή έκθεση Outlook που παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στην Αθήνα, ένα κομμάτι της σύγχρονης τέχνης: θέματα ανεκδοτολογικού χαρακτήρα με πομπώδη παρουσίαση σχολίαζαν τον ανούσιο συχνά τρόπο με τον οποίο η φωτογραφία υιοθέτησε ιδιώματα του ευρύτερου εικαστικού χώρου

Η φωτογραφική σειρά του Γιώργου Δεπόλλα Στην παραλία ορίζει ως θέμα της, προσχηματικά τουλάχιστον, μια ιδιαίτερα δημοφιλή πτυχή της νεοελληνικής ζωής: τη θερινή παράκτια αναψυχή με τον ήπιο κυματισμό μεταξύ ζωηρότητας και νωθρότητας που την χαρακτηρίζει. Πώς όμως καθαγιάστηκε η ελληνική παραλία ως κολυμβήθρα ψυχικής αναζωογόνησης και ελεύθερο πεδίο καλοκαιρινής σχόλης;

Η φωτογραφική σειρά του Γιώργου Δεπόλλα Στην παραλία ορίζει ως θέμα της, προσχηματικά τουλάχιστον, μια ιδιαίτερα δημοφιλή πτυχή της νεοελληνικής ζωής: τη θερινή παράκτια αναψυχή με τον ήπιο κυματισμό μεταξύ ζωηρότητας και νωθρότητας που την χαρακτηρίζει. Πώς όμως καθαγιάστηκε η ελληνική παραλία ως κολυμβήθρα ψυχικής αναζωογόνησης και ελεύθερο πεδίο καλοκαιρινής σχόλης;

Είδα αυτές τις φωτογραφίες τον Φεβρουαρίου του 1977, την ίδια μέρα όπου συναντήθηκα με το Γιώργο Δεπόλλα. Θυμάμαι πως η σκέψη μου πήγε αμέσως στις φωτογραφίες του Paul Strand, και ειδικότερα στα πορτρέτα που είχε φωτογραφίσει στην Γαλλία, την Αμερική ή την Ιταλία και που είχα δει πριν από λίγο καιρό σε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση σ’ ένα Μουσείο στο Λονδίνο.

Τα δυο νέα έργα του Γιώργου Δεπόλλα, που παρουσιάστηκαν στην ομαδική έκθεση Fata Morgana στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο πλαίσιο της Photosynkyria 2005 μοιάζουν, εκ πρώτης, εμφατικά διαφορετικά από τις τελευταίες εργασίες του.

Πριν από μερικούς μήνες, συζητώντας με τον Γιώργο για το μελλοντικά του σχέδια, μου είπε, πως κάποια μέρα Θέλει να συναντηθούμε πάλι όλοι μαζί στο φωτοτομείο.

Αυτή η σελίδα χρησιμοποιεί cookies για να διαχειριστεί τα στοιχεία χρήσης, στατιστικά πλοήγησης και άλλες λειτουργίες. Επισκεπτόμενοι τη σελίδα μας συμφωνείτε οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε cookies.

OK