Μέσα στη δεκαετία του 30 η φωτογραφία γνώρισε μία από τις λαμπρές στιγμές της ιστορίας της. ‘Ήταν τότε που πρωτοκυκλοφόρησαν στην Ευρώπη και στην Αμερική τα μεγάλα εβδομαδιαία εικονογραφημένα περιοδικά δίνοντας στη φωτογραφία το μεγαλύτερο μέρος της ύλης τους.
Το σημαντικότερο όμως μήνυμα αυτής της χρήσης της φωτογραφίας ήταν η υπόσχεση πως επρόκειτο για μια καινούργια μορφή επικοινωνίας που Θα ξεπερνούσε τα όρια των κρατών και των Κοινωνικών Τάξεων. Ήταν η υπόσχεση μίας κοινής γλώσσας που Θα μπορούσαν όλοι να κατανοήσουν ανεξάρτητα από την εθνικότητα ή την μόρφωσή Τους. ‘Ήταν η υπόσχεση πως ο φωτογραφικός φακός Θα παρακολουθεί, Θα καταγράφει και Θα αποτυπώνει τα γεγονότα, καθιστώντας τους πάντες αυτόπτες μάρτυρες. Για κάποια χρόνια oι ίδιοι οι φωτογράφοι πίστευαν πως υπηρετούσαν αυτό το δημοκρατικό μέσο που Θα έδινε σε όλους το δικαίωμα της πληροφόρησης. Μέχρις ότου είδαν τις φωτογραφίες τους να δημοσιεύονται τεμαχισμένες και με λεζάντες που πρόδιδαν την πραγματικότητα που τις γέννησε. Τότε κατάλαβαν πως δεν υπάρχει καμμιά αλήθεια παρά μόνο αυτή της ιδεολογίας που τις χρησιμοποιεί. Μετά ήρθαν ακόμα πιο δύσκολα χρόνια. Η τηλεόραση αποδείχθηκε πιο αποτελεσματική, πιο ελεγχόμενη, πιο γρήγορη και η πληροφόρηση του κοινού έγινε πια Θέαμα. Η φωτογραφία στο περιθώριο, σαν ένα καταναλωτικό προϊόν έπρεπε να επιτεθεί, να ξεπεράσει την κρίση. Και έγινε κραυγαλέα, φρικιαστική, ερεθιστική, πορνογραφική. Αν σι φωτογραφίες ήταν ζώντες Οργανισμοί σήμερα Θα ζούσαν βυθισμένες στην σχιζοφρένεια. Θα ζούσαν το απόλυτο κενό τους, την πλήρη ανοησία τους.
Μεταχειρισμένες με ευτέλεια και ευκολία, στιγματισμένες από την πραγματικότητα που αποτυπώνουν, Θα αρνιόντουσαν το σώμα τους. Σε μια ύστατη πράξη αυτοσαρκασμού, Θα μεταμφιεζόντουσαν σε εικόνες της πραγματικότητας, υπαρκτά πρόσωπα, γελοία ντοκουμέντα. Θα μεγεθύνονταν, Θα μπέρδευαν τους τίτλους Τους, Θα φόραγαν κάδρο και Θα εκτίθεντο στους τοίχους μιας γκαλερί. ‘Όλα αυτά βέβαια Θα συνέβαιναν αν οι φωτογραφίες εκτός από ζώντες οργανισμοί ήταν και λογικά όντα.
ΚΩΣΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ