Είχα πάντοτε μια ιδιαίτερη αίσθηση γι’ αυτούς τους μοναχικούς ηλικιωμένους άντρες, που στέκονται στραμμένοι στη θάλασσα, σκεφτικοί, κοιτάζοντας στο πουθενά. Υποθέτω πως αυτό έχει να κάνει με την ιδέα μιας «ερωτικής» σχέσης που έχουν ορισμένοι με τη θάλασσα, με την ιδέα της παραίτησης, της απομόνωσης, μια οριακή ψυχολογική κατάσταση παράδοσης κάτι σαν τέλος. Από την αρχή οι άνδρες αυτοί ήταν παρόντες στις φωτογραφίες μου. Δεν ξέρω πραγματικά τι σημαίνει αυτό, αλλά για διαφορετικούς λόγους αποφεύγω να αναζητώ απαντήσεις. Όταν άρχισα εξάλλου να κάνω φωτογραφία τα μόνα πράγματα που ήξερα είχαν να κάνουν με τον κινηματογράφο και είχα ήδη πολλές επιρροές από Αμερικάνικες ταινίες, τον Ιταλικό νεορεαλισμό, το Εγγλέζικο Free Cinema, και αργότερα ορισμένα πράγματα πιο δύσκολα και περίτεχνα του Γαλλικού σινεμά. Στις περισσότερες ταινίες απ’ αυτές που με είχαν επηρεάσει, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές ήταν πάντοτε άνδρες. Ήταν επόμενο να κουβαλώ τις εικόνες προσώπων, που συγκεντρώνουν όλη τη συναισθηματική φόρτιση της μυθοπλασίας στην οποία ανήκουν, όπως στις ταινίες του Μονιτσέλι, του ντε Σίκα, του Φελίνι κ.ά, ή τις μοναχικές απόμακρες φυσιογνωμίες των ανδρών στο φιλμ νουάρ και το γουέστερν. Στοιχεία που εμπλέκουν το μοιραίο, τη μοναχική πορεία, τον λυρισμό, το κοινωνικό ντοκουμέντο, ήταν πάντοτε αυτά που με ενδιέφεραν, και κατηύθυναν τις επιλογές μου.
Η αρχική εικόνα του άνδρα που κοιτάζει τη θάλασσα άρχισε σιγά σιγά να επαναλαμβάνεται και να γίνεται κουραστική, γι’ αυτό συνέχισα να κάνω φωτογραφίες και σε άλλες διαφορετικές στιγμές της ζωής των ανθρώπων.
Γιώργος Δεπόλλας